İnsanın Bahanesi Bir Tek Kendisidir Bu Hayatta

Merhaba,

Hiç düşündünüz mü? Bazı insanlar hep öne çıkmak ister bazı insanlar ise geride kalmak. Bazıları başarıları hep kendine bağlar, bazıları paylaşmayı tercih eder. Bazı insanlar en iyisi benim'i ispat çabasındadır, bazıları da "aman ne yapayım olursa olur, olmazsa kader "der. Bazı insanlar siz onlara taş atsanız da size çiçek verir, bazıları tüm iyi niyetinizi suistimal eder! Kimisi hiç beklemediğiniz bir anda, yapayalnızken size omuz verir. Kimisi de bana omuz olur dediğiniz anda bir tekme de o atar...

Peki neden? İnsanları böyle olmaya iten gerçek neden ne olabilir acaba? Çekingenlik mi? Çok bilmişlik mi? Başarılı olma çabası mı? Yoksa içlerinde bir yerlerde başarısız olduğuna inanmak mı? Gerçek bir dost olması mı? Vefasızlık mı? 

Bir süredir, belki de yaşın yarısını geçeli çok olduğundan, daha fazla takılı kalıyorum hayata, insanlara, haksızlıklara, yanlış anlaşılmalara, ukalalara, çok bilmişlere, iyiliğe kendini adayanlara, bencillere, saygısızlara. Neden diyorum, neden insanlar bu denli farklı? Yaşananlarsa insanı değişik yapan, herkes kendince bir şeyler yaşamıyor mu? Yok genetikse sorun, e kardeşler farklı, kimse anne babasının aynısı değil. O zaman bu sorunun nedeni bu da olmamamalı.

Ben çoook eskiden çok saftım biliyor musunuz? Herkesi iyi zannederdim. Birinin yaptığı kötü bir şeyse bile, mutlaka haklı bir sebebi var sanırdım, öyle yapmak istememiştir derdim. Sonra çok taşlar düştü kafama :) aklım başıma geldi. Mesela kimseye, "ay çok iyi biridir" demeyi bıraktım uzun süredir.  Yapılan davranışlar altında bir şeyler aramaya başladım. Çoğunlukla da buldum :) Çünkü biriyle karşı karşıya gelmediğiniz sürece, size göre İyi Biri midir, değil midir anlayamıyorsunuz!!

Bir şarkıda dediği gibi "dalgalandım da duruldum" :) Ne alaka bu şarkı demeyin içimden geldi bir anda :)

Neyse konumuza dönecek olursak;

Bakıyorum bende dahil, herkes bir agresif. Ben değilim demeyin, aynaya bir bakın göreceksiniz?  Ya da nelere sinirlendiğinizi düşünün. Normal şartlarda incir çekirdeğini doldurmayacak şeyler bir çoğu. Yaşadığımız stresden mi, yorucu hayat gayesinden mi, yoksa yediğimiz içtiğimizden midir nedir bilinmez, böyle bu durum. 

Ne gibi mesela derseniz, şöyle ki;

• Hiç vermezken "hep bana hep bana diyenler" var. "Allah gözünüzü doyursun" diyesin geliyor susuyorsun. 

• Kendi hatalarını başkalarına yükleyenler var. "Böyle yaptım ama o da bana bunu yaptı" diye kendini haklı çıkarmaya çalışanlar. Yapma kardeşim yapma! Yaptığın her davranışı seçen sensin. İnsanın bahanesi bir tek kendisidir bu hayatta.

• Sonra bir de iyi niyet gösterdiğin karşılığında aynı niyeti göremediklerin var. Tamam alıp baş tacı etme beni. Etme de, üstüne bir de sana yapılan yardımı sanki sen o kişiye yapmışsın gibi sağda solda anlatma! Zaten anlatıyorsan o senin iyiliğin değildir. Şovundur.  Karşındaki seni bozmuyorsa, yalanını ortaya çıkarmıyorsa, rezil etmiyorsa seni bunun nedeni kendisidir. Yoksa kimsenin kimseden korkusu, çekincesi olamaz hayatta. Kısacası ne yaparsan yap şov yapma.

• Mesela bazı insanlar var. Vermesi gereken sevgiyi vermeyen, birilerinin ağzı ile hareket eden. Sonra bu insanlar tek bir hareketle her şeyin normale döneceğini zannediyorlar. Dönmüyor mirim dönmüyor! Kırılan şeyler asla tamir olmuyor. Üstüne bir de normale dönmeyince, karşısındakini suçluyor o kişiler. Apaçık günahını alıyor yani. E korkun biraz ya! Birilerinin günahını alırken, bir de öbür taraf olduğunu düşünün. Olmama ihtimali bile olsa, ya varsa!!!

• Karşısındakini saf zannedip, aptal yerine koyanlar var. Hatta bazen o kadar belirgin yapıyorlar ki bunu, kendileri bu konuma düşüyorlar farkında değiller. Sana canım cicim deyip, arkanı dönünce hakkında atıp tutuyorlar, anlattıklarının bir şekilde sana geleceğini düşünemeyecek kadar akılsızlar.  Ben neyse ki akıllıyım, karşımdakinin yüzüne söyleyemeyeceğim hiç bir şeyi, başkaları ile paylaşmıyorum içimde tutuyorum :))) Bir de tabi böyle benim gibiler var. Ayyy, çoğalmayalım!!

• Herkes çatacak birini arıyor. Herkes birbirine laf sokuyor. Herkes her şeye hakkı olduğunu düşünüyor. Konuyla alakan olmasa dahi "Yahu kardeşim kimsin sen" diyesi geliyor insanın :) 

• Çok güzel insan kullananlar var. Kullanım süren dolduğunda fırlatıp atıyorlar seni. O güne kadar onun için ne yaptığının hiç bir önemi kalmıyor. Oysa vefa en önemli meziyetlerden biridir bana göre. Sonrasında herhangi bir sebepten yolun ayrılsa dahi, eski günlerin hatrına susmak gerekir. Kol kırılır yen içinde kalır misali, kimsenin ağzına laf vermemek gerekir. 

Bu liste uzar gider aslında. O kadar çok şey oluyor ki insan ilişkilerinde. Bu yazdıklarımdan birini yada bir kaçını hepimiz yapıyoruz zaman zaman. Bunları yapmasak nirvanaya ulaşacağız aslında. Sizinde bu listeye eklemelerinizi bekliyorum bu arada. Yorum kısmına yazmayı ihmal etmeyin :) 

• Böyleleri de var, çaktırmadan size isteklerini yaptıranlar, sonra bunun sizin tercihiniz olduğuna sizi inandıranlar ;) 

Bunu yazdım diye hiç yorum gelmezmiş yazıya, kendi kendini baltalamak bu olsa gerek :)))

• Böyleleri de var tabi, doğruyu söyleyeceğim diye kendi bindiği dalı kesenler. Onların bir tek kendine zararı var. :)

Peki ben ne durumdayım bu ara ? Anlatayım efendim. Bir ara çok sakindim. Neredeyse eski saf günlerim kadar sakindim ve zaman zaman tekrar eski saf günlerime tamamen dönmeye meyilleniyordum ama yok. Yok cidden rahat bırakmıyorlar. Gel diyorlar, ver dersimi, yarala beni, acıt, kanat. Arkanı dön yürü. Bilmiyorum ki nasılım! Şu an Allah'tan eşim frenliyor beni. Zaman zaman sinirden tepinirken yakalıyor beni. Sakinleştiriyor. O da olmasa kavgalı olmadığım kimse kalmayacak neredeyse :) Çünkü ben duygularımı uçlarda yaşayan biriyim ne yazık ki. İçinde tutamayan, içinden geldiği gibi hareket eden. Sevinince, ağzı fiyonk havalarda yürüyen, sinirlenince ne kadar kırıp döktüğüne bakmadan önüne gelen her şeyi yakıp yıkan. Küfür kadına yakışmaz diyenlere inat, çok da güzel küfür edebilen. 

Biri anlatmıştı bir süre önce. "Hepimiz defoluyuz" aslında diyordu. Yaşadıklarımız, çocukluğumuz, okul günlerimiz, ailemiz, arkadaşlarımız hepsi hayatımızda çeşit çeşit yaralar açıyorlar. Biz bu defoların farkında değiliz, ama karşıdan apaçık belli oluyor. Doğru mu sizce? Peki nasıl tamir edeceğiz bu defolarımızı? Zaman kötü, yeni nesil gün geçtikçe bencilleşiyor, kimsenin kimseye saygısı yok diyorlar. Bu halimizle nasıl iyi birer örnek olacağız ki? Bu defolar mı yukarı da yazdıklarımın nedeni?

En sevdiğim şarkılardan biri ile veda edeyim bu gece size. Mutlu geceler efendim :)