8 Şubat sevgili anne ve babamın evlilik yıldönümüydü. Bizimkiler öyle yıldönümü kutlamaya pek alışık değildir. Aile de en çok ben düşkünüm sanırım böyle özel günlere. Efe Deniz'in doğum günü nedeniyle İstanbul'a gelmişlerdi. Ben de onları biraz daha göndermedim. Yıl dönümünü beraber kutlayıp öyle gitsinler istedim.
Artık evlilikler eskisi gibi değil. İnsanların birbirine katlanma katsayısı düştü. Eskiden, dizini kırsın kocasının bir dilim ekmeğini yesin derlerdi, gelinlikle çıkılan eve ancak kefenle dönebilirsin derlerdi. Bütün bunlar geçmişte kaldı. Kadının (aman yanlış anlamayın), eğitim alması, çalışıp kendi ayakları üzerinde kalabilmeyi başarması daha güçlü olmasını sağlıyor. E durum böyle olunca da kimsenin afrasını tafrasını çekmek zorunda kalmıyorsunuz. İstemediğiniz şeylere daha kolay hayır diyebiliyorsunuz. Tüm bunların sonucunda da ya erkekler kendine dikkat etmek zorunda oluyorlar ya da aile mahkemelerinin yolu tutuluyor.
Konuya nasıl başladım, nereye geldim :) Dönelim asıl konumuza.
İşte bu da ailem. Bir tek kız kardeşim eksik. İnşallah seneye o da yanımızda olabilir. Allah anne babama uzun ömür versin. Zaten babam 50. yıllarında düğün yapacakmış :)
Bizimkilerle hep beraber yemek yedik, sonra da onlar için tasarladığım pastayı.
Dilerim bizde eşimle böyle 41. senemizi kutlayabiliriz.
Hepiniz kendinize iyi bakın
Sevgiler
Şafak
