11 Tem 2016

Durum Leyla mı Gerçekten?


Gün geçmiyor ki ruh halim karışık olmasın. Bir bakıyorum bir an, dünyaya olumlu gözlerle bakarken ben, bir anda dertli, takık bir kadın olup çıkmışım. Bir an her şeyi yapmak istiyorum bir an hiç bir şey yapmamak. Gel-gitler yaşıyorum. Öğlene kadar uyuyorum o günlerde, hiç uyanmak istemiyorum.

Bir bakıyorum dünyayı kurtaracak kadar güçlü ve cesurum sonra bir anda, "yok yok hayat iğrenç, yaptığım her şey boş" demeye başlıyorum. 

Yenilmişlik sendromu mu yaşadığım şey yoksa, depresyon mu bilmiyorum ama bu durum bile bir anda canımı her şeyden çok sıkıyor. Sonra neden böyle hissediyorum diye bir kere daha canım sıkılıyor. Oysa bir çok insanın sahip olmak isteyebileceği bir çok şeye sahibim bu hayatta...





Sık sık geçmişi düşünürken yakalıyorum kendimi.

Bazı insanlar var ki, düşününce burnumun direği sızlıyor. Ah ah, keşke o anda şöyle yapsaydım, şu anda böyle davranmasaydım diyorum. Bazı anıları değiştirip değiştirip tekrar yaşıyorum. Daha doğrusu yaşatmaya çalışıyorum. Bazen leylak kokuları duyuyorum bazen de denizin dalgalarını o anlarda. Bir bakmışsın, Kaleiçi'nde bir masada denize yan oturuyorum, bir bakmışsın daha önce hiç sarılmadığım ama çok sevdiğim birine kocaman sarılıyorum. Sonra hoopp gerçek dünyaya pek de hoş gelmiyorum. 

Bazı insanlar da var. Karşımda olsalar sanırsın bir kaşık suda boğacağım. Onlar aklıma geldiğinde içimde ki canavar ile karşılaşıyorum. Ne kadar üzdülerse beni o kadar üzülsünler istiyorum. Bir yazarın dediği gibi, "sorun yok zira Allah var" diyemiyorum. İlahi adalet var diyorlar tamam ama, ben bir an önce gelsin istiyorum o adalet. Bazı yaralar asla kapanmıyor. Yaralayanlardan uzak kalmak bile sadece geçici çözüm oluyor. İçeride, taa yürekte ki acıyı hiç bir şey geçirmiyor. En fazla okkalı bir küfür sallıyorum. Küfür kadına yakışmaz diyenlere inat, bu bile insan olduğumu hatırlatıyor ya bana, mutlu oluyorum.

Sonra ne yapsam diye düşünüyorum.


Bir an tüm hayatımı değiştirmek istiyorum. Eteğimde ki taşları toplayıp farklı yerlere yerleştirsem diyorum. Bir çok şeyi yeni baştan inşa etsem. Blog yazmayı bıraksam diyorum mesela. Sonra hayalimi daha gerçekleştiremediğimi hatırlayıp vazgeçiyorum. Kendime daha çok vakit ayırsam diyorum mesela. Eski günlerde olduğu gibi, daha çok baksam kendime, tırnaklarım uzun olsa, makyajsız çıkmasam yine sokağa. Topuklu ayakkabıya dönebilir miyim diyorum kendime. Sonra hepsinin boş olduğunu anladığım anlar geliyor aklıma. Vazgeçiyorum...

Çocuklar büyüyor ben yaşlanıyorum. Saçıma aklar düştü bu ara. Beyazlarım yokken boyasız gezmeyen ben, sanki onları gördükçe kendimi daha çok üzeyim diye, boyamak istemiyorum. 

En eski yazdıklarımı düşünüyorum. Aynı şarkıyı belki yirmi kere arka arkaya dinliyorum. Kendime verdiğim akılları hatırlıyorum. Eski şiirlerimde arıyorum kendimi. Bazen buluyorum da . 18 yıl önce yazdığım, adı adım olan bir şiirin ilk kıtasını kendime hatırlatıyorum.




Hey sen!

Salak kızım, aptal aşığım
Kalk giyin, kendine gel
En güzel kıyafetlerini giyin
Biraz bir şeyler sür yüzüne renk gelsin
Hayat hala devam ediyor


Sonra da sonu ile kendime cesaret vermeye devam ediyorum.
Ne o?
Korkuyor musun?
Yapma be gülüm
Sen istersen en zoru başarabilir
Kendinle hesaplaşabilirsin
Yeter ki karar ver
Kalemini kır gitsin...

Yazmak beni en çok mutlu eden şey bir kere daha anlıyorum....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...