PEKMEZLİ, HAVUÇLU İNCİRLİ KEK

Merhabalar,

Bu akşam kek pişirme akşamımızdı. Yeni bir tat deneyelim dedik, pekmezli havuçlu incirli kek yaptık. Oldukça besleyici oldu. Tek bir dilimi bile doyuruyor insanı. Gelelim tarife;

Malzemeler:
2 adet rendelenmiş havuç
6 adet ince kıyılıp, una bulanmış incir
1/2 bardak toz şeker
1 su bardağı üzüm pekmez
1/2 su bardağı sıvıyağ
1 çay kaşığı tarçın
3,5 su bardağı un
1 paket kabartma tozu
1 paket vanilya

Yapılışı:

Yumurta ve şekeri iyice krema kıvamına gelene kadar çırpın. Sıvı yağ ve pekmezi ekleyerek çırpmaya devam edin. Tarçın, un, kabartma tozu ve vanilyayı ekleyin.

En son havuç ve inciri de ekleyerek karıştırın

Yağlanıp unlanmış kek kalıbı dökerek, önceden ısıtılmış 180 derece fırında yaklaşık yarım saat pişirin.

Afiyet olsun,

Şafak

YAŞAMA YAKIN

Yatıp uyumak istiyorum mesela. Hiç kalkmadan saatlerce. Güneş içeri girmesin. Perdeleri sımsıkı kapatmalıyım.

Zamanı değil oysa ki!

Nerden aklıma geldi ki o gece?

Araba bir sağa bir sola gidiyor. Damarlarımda biraz alkol. Arabayı kullanan kör kütük sarhoş. Bana mı kaldı arkadaşıma eşlik etmek, ben yanında olunca eve varması kesin mi ki? Ben gerçekten safım.

İçimde bir şarkı. Hiç susmuyor Allah kahretsin.

Ve hızla kayıyoruz, birileri bağırıyor. Tek aptal ben değilmişim demek ki! Başkaları da var arabada.

Gözlerim kapanıyor.

Aklıma önce annem geliyor. Niye bu işlerde hep önce anne hatırlanır ki? Belki de sürekli bizi uyardığı için. Belki de annemize hep sonradan hak verdiğimiz için.

Sonra kız kardeşim gözlerimin önünde....

Ve şarkı hala susmuyor.

Araba hızla sürükleniyor...

Ölüme hiç bu kadar yakın değilim. Dua etmeliyim..

Ama...

Aklımda bir tek "İsimsiz". Sahi neden isimsiz adını vermiştim ona. Hiç olmadığı için mi? Yoksa kimse bilmesin diye mi?

Şarkı hala sürüyor içimde..

Gözlerim tamamen kapanıyor.

Gözlerimi açıyorum, bir hastanenin röntgen odasındayım. Şoktayım..

Ve diyorlar ki "sürekli o şarkıyı sayıklıyordun"

Ve sonra günler geçiyor. İsimsiz beni ziyarete geliyor. O gün Onu ilk gördüğüm anı hatırlıyorum. Sanki dün gibi.

Hastanede herkesle kavga ediyorum. Hemşireler, doktorlar, fizik tedavici illallah diyor.

İçimde ki sakin kız ölmüş galiba. Zaten  o günden sonra, bir daha hiç görmedim kendisini.

Ölüme hiç bu kadar yakın olmamışım. O an anlıyorum.

Yaşama da hiç bu kadar yakın değilim o an.

Değişiyor her şey, gözlerimi kapattığım anki karanlık aydınlığa bırakıyor kendini. 

Ya ölseydim....

Bu bir işaret diyorum ve gerçekten yaşamaya karar veriyorum

Ta ki bir sonraki ölüme kadar.....

Şafak
20.10.2003

YİRMİ ÜÇ YIL SONRA KALDIĞI YERDEN

Merhaba,

Bugün benim için gerçekten çok güzel ve çok özel bir gündü. Lise arkadaşlarımın bazıları ile tam yirmi üç yıl sonra yeniden bir araya geldik. Her şey bir arkadaşımızın resminin altına "Bir gün buluşsak ne güzel olur" diye yazılması ile başladı. Herkes bu cümleyi bekliyormuş ki, bir anda iş ciddiye döndü ve gerek facebook aracılığı ile gerekse facebook kullanmayan diğer arkadaşları haberdar ederek buluşma organizasyonuna dahil oldu.

Buluşmayı planlayanlardan biri olarak evdeki iki çocuğunda hastalığı iyileşmeyince gidip gitmemek konusunda bir ikileme düşmedim değil, ama benim canım kocacığım her zaman olduğu gibi beni yalnız bırakmadı ve gitmem konusunda destek oldu. İşte ben bu adamı bu yüzden çok seviyorum, aşkım hep canlı kalıyor. Her zaman yanımda, hep destek, tam destek :)

Cesaretim olmadığı anlarda bile bir yolunu buluyor kendim olmamı sağlıyor.

Haberleşebildiğimiz kişilerin büyük çoğunluğu gelmişti. Ve herkes sanki dün ayrılmış gibiydi. Anlatıldı, gülündü, zaman zaman ciddi konuşmalar yapıldı. Fiziksel olarak bir miktar değişilse de ruhsal olarak herkes nerdeyse aynıydı.

Bir çoğunun, birbirimizi tanıdığımız zaman ki yaşımız kadar olan çocuğu vardı. En küçük çocuklara sahip tek kişi bendim. 

Hepsini tanıdığım için çok mutluyum. İyi ki tanışmışız, iyi ki bunca yıl sonra görüşmüşüz.

İşte bu günden bazı kareler...

Aklına sağlık Ecevit, hepimize bundan bir tane istiyoruz.

Ve kapıda veda anımız. Tabi ki bir sonraki buluşmamıza kadar....

Hepinizi seviyorummmm

Şafak