Yatıp uyumak istiyorum mesela. Hiç kalkmadan saatlerce. Güneş içeri girmesin. Perdeleri sımsıkı kapatmalıyım.
Zamanı değil oysa ki!
Nerden aklıma geldi ki o gece?
Araba bir sağa bir sola gidiyor. Damarlarımda biraz alkol. Arabayı kullanan kör kütük sarhoş. Bana mı kaldı arkadaşıma eşlik etmek, ben yanında olunca eve varması kesin mi ki? Ben gerçekten safım.
İçimde bir şarkı. Hiç susmuyor Allah kahretsin.
Ve hızla kayıyoruz, birileri bağırıyor. Tek aptal ben değilmişim demek ki! Başkaları da var arabada.
Gözlerim kapanıyor.
Aklıma önce annem geliyor. Niye bu işlerde hep önce anne hatırlanır ki? Belki de sürekli bizi uyardığı için. Belki de annemize hep sonradan hak verdiğimiz için.
Sonra kız kardeşim gözlerimin önünde....
Ve şarkı hala susmuyor.
Araba hızla sürükleniyor...
Ölüme hiç bu kadar yakın değilim. Dua etmeliyim..
Ama...
Aklımda bir tek "İsimsiz". Sahi neden isimsiz adını vermiştim ona. Hiç olmadığı için mi? Yoksa kimse bilmesin diye mi?
Şarkı hala sürüyor içimde..
Gözlerim tamamen kapanıyor.
Gözlerimi açıyorum, bir hastanenin röntgen odasındayım. Şoktayım..
Ve diyorlar ki "sürekli o şarkıyı sayıklıyordun"
Ve sonra günler geçiyor. İsimsiz beni ziyarete geliyor. O gün Onu ilk gördüğüm anı hatırlıyorum. Sanki dün gibi.
Hastanede herkesle kavga ediyorum. Hemşireler, doktorlar, fizik tedavici illallah diyor.
İçimde ki sakin kız ölmüş galiba. Zaten o günden sonra, bir daha hiç görmedim kendisini.
Ölüme hiç bu kadar yakın olmamışım. O an anlıyorum.
Yaşama da hiç bu kadar yakın değilim o an.
Değişiyor her şey, gözlerimi kapattığım anki karanlık aydınlığa bırakıyor kendini.
Ya ölseydim....
Bu bir işaret diyorum ve gerçekten yaşamaya karar veriyorum
Ta ki bir sonraki ölüme kadar.....
Şafak
20.10.2003
Zamanı değil oysa ki!
Nerden aklıma geldi ki o gece?
Araba bir sağa bir sola gidiyor. Damarlarımda biraz alkol. Arabayı kullanan kör kütük sarhoş. Bana mı kaldı arkadaşıma eşlik etmek, ben yanında olunca eve varması kesin mi ki? Ben gerçekten safım.
İçimde bir şarkı. Hiç susmuyor Allah kahretsin.
Ve hızla kayıyoruz, birileri bağırıyor. Tek aptal ben değilmişim demek ki! Başkaları da var arabada.
Gözlerim kapanıyor.
Aklıma önce annem geliyor. Niye bu işlerde hep önce anne hatırlanır ki? Belki de sürekli bizi uyardığı için. Belki de annemize hep sonradan hak verdiğimiz için.
Sonra kız kardeşim gözlerimin önünde....
Ve şarkı hala susmuyor.
Araba hızla sürükleniyor...
Ölüme hiç bu kadar yakın değilim. Dua etmeliyim..
Ama...
Aklımda bir tek "İsimsiz". Sahi neden isimsiz adını vermiştim ona. Hiç olmadığı için mi? Yoksa kimse bilmesin diye mi?
Şarkı hala sürüyor içimde..
Gözlerim tamamen kapanıyor.
Gözlerimi açıyorum, bir hastanenin röntgen odasındayım. Şoktayım..
Ve diyorlar ki "sürekli o şarkıyı sayıklıyordun"
Ve sonra günler geçiyor. İsimsiz beni ziyarete geliyor. O gün Onu ilk gördüğüm anı hatırlıyorum. Sanki dün gibi.
Hastanede herkesle kavga ediyorum. Hemşireler, doktorlar, fizik tedavici illallah diyor.
İçimde ki sakin kız ölmüş galiba. Zaten o günden sonra, bir daha hiç görmedim kendisini.
Ölüme hiç bu kadar yakın olmamışım. O an anlıyorum.
Yaşama da hiç bu kadar yakın değilim o an.
Değişiyor her şey, gözlerimi kapattığım anki karanlık aydınlığa bırakıyor kendini.
Ya ölseydim....
Bu bir işaret diyorum ve gerçekten yaşamaya karar veriyorum
Ta ki bir sonraki ölüme kadar.....
Şafak
20.10.2003
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Konu hakkındaki fikirleriniz benim için çok kıymetli. Lütfen yorumunuzu ekleyiniz. Yorumunuzdan sonra size profilinizden ulaşabileceğim için lütfen link bırakmayın.
Link İçeren Yorumları çok üzülerek yayınlayamıyorum