Yolda
giderken seni düşünüyordum.
Ve içimden bir şarkı
geçiyordu. "Sevgi anlaşmak değildir nedensiz de sevilir. Bazen
küçük bir an için ömür bile verilir... " Tam o sırada karanlıkta iki farın
üstümüze geldiğini
fark ettim. İlk önce
kız kardeşim
geldi aklıma ardından da annem. Galiba ölüyorum diye düşünürken karanlıkta senin yüzünü
gördüm. Büyük bir gürültü işittim,
herkes bağırıyordu.
Ben ise gözlerimi hayalinle huzur içinde kapattım.
Kendime
geldiğimde
bir hastanenin röntgen odasındaydım. Başımda üç kişi vardı. Bilincimin yerinde olup olmadığını sormuşlar, bende "Tabi ki yerinde
çünkü hala onu seviyorum" demişim. Bunu sende duymuşsun ama daha sonra bana söylediğine göre rol yaptığımı düşünmüşsün.
Nasıl bu kadar kör olabildin? Ben hala seni seviyordum.
Dokuz
gün o hastanede kaldım. Beni bir kere ziyarete geldin. Senin geldiğin güne kadar bir çok şeyi unutmuştum, özellikle de kavgalarımızı. En
yakın arkadaşım
kazanın gecesi hastanede hep seni sayıkladığımı söyledi ve birde o şarkıyı.
Sonra
bir kere telefonda konuştuk.
Geçmişe bir sünger
çekecektik. Her şeyi
unutacaktık. Artık her şey daha
güzel olacaktı. İkimizde
buna inanıyorduk
Ama olmadı... Başlangıcı
bilinmeyen hatalar sona ermedi. İlk karşılaşmamızda diğerleri ile sarılıp kucaklaştığım halde sen ellerini saçlarıma uzattığında korktum ve geri çekildim. Sana
göre yine şımarıklığım tutmuştu. Ama bu gerçek değildi. Gerçeğin ne olduğunu sorma çünkü bende bilmiyorum.
O gece yatağa
uzandığımda
ölmediğim için
kendimi çok mutlu hissettim. Çünkü her şeyden önemlisi yeniden seninleydim. Ve tek isteğim ikimizin de birbirimizi her şeyden çok sevmesiydi. İşte o gün gerçekten sevgilin olmak
istedim.
Çünkü sevmek anlaşmak değildi........
