Çok beğeniyorum bu cümleyi. Kim söylemiş bilmiyorum ama görür görmez işte dedim; aşk bu. Ve hemen aklıma aşkından öldüklerim geldi. Tabi birde vazgeçtiklerim.
Hani derler ya insan gerçekten bir kere sever diye, ben buna hiç inanmıyorum. Hayat her daim kendini yeniliyor ve bununla beraber insanda değişiyor, duygular değişiyor. Belki bir kişinin yeri hep ayrı oluyor ama yeniden, yeniden sevebiliyor insan.
Eğer bir gün sevgi biterse, işte o cümledeki gibi azalırsa o zaman bırakıp gidebilmeliyiz. Geçmiş güzel günleri düşünmeden, bensiz kalabilir mi demeden çekip gitmeli. Çünkü sevgi azaldıkça daha bir zor katlanılıyor karşımızdaki insana, güzel anılar yerini kavgalara, tahammülsüzlüklere bırakıyor.
Birden hiç sevmemiş gibi oluyorsun. Sanki hiç mutlu olmamışsın sürekli mutsuzmuşsun gibi hissediyorsun. "Onu sevmedim galiba, sevseydim yaptığı her şeye katlanabilirdim" diyorsun. Hem kendini hem de çevrendeki insanları kandırıyorsun.
Ama bir gün birden bir şey dank ediyor kafana. Sanırım ona karşı hiçbir şey hissetmediğin an anlıyorsun ki, sevmişsin ama az sevmişsin, ve birlikte kalmaya devam ederek sevgiyi tamamen tüketmişsin. Ve sonra olmadığın birine dönüşmüşsün, o da olmadığı biri gibi görünür olmuş sana. Sonra yollarınız ayrılmış ve sen onun hayallerini yaşarken, yaşatmaya çalışırken bulmuşsun kendini.
Bütün bunları anladığında üzülüyorsun sanırım. Ya da eğer şanslıysan hiç bir zaman anlamıyorsun. Şu an yaşadığın her şey kendin yada birlikte olduğun kişi istediği için yapıyorsun sanılıyor ama sen aslında vazgeçtiklerinin hayallerini yaşatarak onları cezalandırıyorsun. Ya da yine kendini kandırıyorsun.
Sevgiyle dostçakalın,
Şafak