Gün 9. Bir kafedesiniz, başınızı kaldırdınız ki kimi göresiniz! “Kimi” kısmı size kalmış, buyrun yazıda anlatın.
Çocukları evde babaya bıraktım, biraz nefes almaya ihtiyacım var. Sürekli bir koşuşturmaca içindeyim ve bu nedenle sinirlerim acayip bozuk. Gitmek istediğim bir sürü etkinlik var ama hiç birine gidemiyorum çocukları bırakamadığım için. Bugün biraz daha evde kalsaydım patlayacaktım galiba.
Kafenin bahçesinde oturuyorum bu soğukta. Kahvemi söyledim birazdan gelir. Bir arkadaşım kitap almıştı bana uzun zaman önce. Bir türlü başlayamamıştım. Kahvemi beklerken onu okumaya başlayabilirim. Karar verdim, bundan sonra her cumartesi bunu yapacağım.
Garsonun, "Buyurun kahvenizi" demesinin ardından başımı kaldırdım ki gözüm karşı masada oturan kişiye takıldı. Sanki bir yerden hatırlıyorum. İsim hafızam zayıf ama gördüğüm yüzleri hiç unutmam. Benim ona baktığımı o da fark etti ve kafasını bana çevirdi, boş boş yüzüme bakıp sonra hiç bir şey olmamış gibi elindeki dergiyi okumayı sürdürdü.
Tanıyorum.. Tanıyorum... Tanıyorum..
Bu kızı ben bir yerlerden tanıyorum. Mutlaka anımsayacağım. Of ya, nereden çıktı bu kız şimdi, şurada iki dakikalık keyfim vardı, şimdi işin yoksa kim olduğunu bulmaya çalış.
Kitabı okumayı bıraktım bir süredir aynı sayfada durup duruyorum. Ara sıra çaktırmadan ona bakıyorum. Neredeyse tamamen ezberledim kendisini. Ama kim olduğunu hatırlayamadım. O ise benim farkımda bile değil. Çok iyi tanışsaydık kim olduğunu bilirdim herhalde. O zaman benzettim galiba diyerek kendimi rahatlatıyorum.
Aradan bir kaç dakika daha geçiyor ve hesabı istiyor. O tiz ses irkilmeme neden oluyor. Sonra ayağa kalkıp saçlarını savurarak kapıya doğru ilerliyor.
Dan...
Hatırlıyorum...
Üç yıl önce çalıştığım dönemde, işe giderken minibüsde kavga ettiğim, sonra da yeterince ağzının payını veremediğim için bütün gün, bütün gece kendi kendimi yiyip bitirdiğim kız bu.
Ne kadar şapşalımmmm. Hem o günümü hemde bugün şu keyifli bir kaç dakikamı hiç tanımadığım birini düşünerek geçirdim.
Artık her şeyi ince eleyip sık dokumayı, beni zora sokan herkesi düşünmeyi bir an önce bırakmalıyım. Çünkü hayat çok kısa ve giden günler geri gelmiyor.
Size de böyle oluyor mu ? Birilerine kızıp günü kendinize zehir ediyor musunuz?
Sevgiler
Şafak
