19 Ara 2014

BEN MÜKEMMEL ANNE DEĞİLİM

Bu sanırım bir itiraf yada huzur bulma yazısı. Okunma kaygısı olmadan, bir tek Ege'm okusun diye yazılmış bir yazı.

Ege aslında farklı bir çocuk.  Çok küçük kreş ile tanıştığından olsa gerek her şeyi yaşından önce öğrendi.  Zamanla sıkıldı tüm bunlardan.  En başlarda onu mutlu edelim derken farkında olmadan çok fazla özgürlük sunduk ona. Veremediklerimizin yerini doldurmaya çalıştık hep.  Birazda kişilik özellikleri eklenince işin içine ortaya çok bilmiş, çok güçlü, çok ben merkezci bir çocuk çıktı.

En çok ihtiyacı olduğu dönemi anneden kopuk yaşadığı için ve sonrasında bu durumun psikolojik sorunlara yol açacağını düşünerek iş hayatından vazgeçtim ben. Bir süre birlikte geçirdik tüm günümüzü. Ne anaokulu ne başka bir yer.  Her an iç içe.  Her şey yoluna girdi. Anneye öfke sona erdi Ege'de. Bendeki bana ve beni bu yolda yalnız bırakan herkese karşı oluşan öfke de.

Baktım yapabiliyorum, anne olmayı becerebileceğim, hadi dedik bu durumda. Hem Ege'de bir kardeşi olsun istiyor kardeş şart dedik. Kardeşi olursa hayatımızın nasıl değişeceğini anlattık O'na. Sanki o yaştaki bir çocuk anlayabilirmiş gibi. Öyle sandık...



Hamilelik ilerledikçe farkına varmaya başladı Ege hayatımızın değişmeye başladığının. Zaman zaman agresifleşti zaman zaman da isteklerini yaptırmak için şirinleşme numaraları yaptı. Hatta bir gün hiç unutmuyorum, anne kardeşim doğunca yine seninle güreşecek miyiz, birlikte koşacakmıyız diye sordu. Tabi dedim ama uzun bir süre yapamadık bunları.

Kardeşi doğduktan sonra, biraz şaşırdı. Birde daha 23 günlükken hastaneye yatınca kardeşi, ben sabahtan akşama kadar kardeşinin yanında kalınca, evde olduğum anlarda da genelde ağlayınca sanırım bu da O'nu etkiledi. Babasının sadece onunla ilgilenmesi, kardeşi ile onun yanında çok ilgilenmemesi babasıyla zaten olan bağı daha da güçlendirdi.

Loğusa dönemleri pek iyi geçmez benim. Huzur ve dinginlik bulmak yerine öfke dolu olurum. Zaten çok düşünürüm her şeyi, bu dönemde daha da bir gelecek kaygısı taşırım. Bu da beni agresif yapar. Bu dönemde aramız açıldı biraz Ege ile. Daha doğrusu o kendini sevilmiyor zannetti. Ben ona bunun doğru olmadığını ispatlamaya çalıştıkça daha bir öfkelendi. Kardeş sahibi olmak olayını da hiç sevmedi.



Şimdi ben ona kızdığımda bunu iyiliği için yaptığımı biliyor ama yine de her şeyi kendi deneyimlemek istiyor. Kardeşi ile sürekli bir yarış içindeler. Evde onlarca oyuncak varken her seferinde kavga etmeyi başarıyorlar. Her dakika yanlarında olup, olaylara müdahale etmem gerekiyor. Etmesem birbirlerinin canını yakıyorlar ve ikisi de küçük ne yaptıklarını bilmiyorlar. Birlikte sakince ve ben yanlarında yokken oynama sayıları bir elin parmağını geçmez.

Buna karşın Efe Deniz abisini çok seviyor. Onun bire bir kopyası. O ne yaparsa aynısını yapıyor. Ondan öğrendiklerini uyguluyor. İkisinin arasında kalmak ve ikisini de incitmeden doğruya yönlendirmek çok yoruyor beni. Defalarca güzel güzel söyledikten sonra hala bildiklerini okumaya devam etmeleri bir süre sonra çileden çıkarıyor ve kendimi bağırırken buluyorum. Komşular muhtemelen delirdiğimi düşünüyorlar böyle anlarda.

Elimden geldiğince blog nedeniyle gittiğim yerlere onu da götürmeye çalışıyorum. Onun dışında gittiğim her yere zaten götürüyorum. Hani şöyle tek başıma alışverişe gideyim, saatlerce alışveriş yapayım sonra üstüne bir de kahve içeyim desem mümkün değil. O kadar uzun zaman oldu ki eşimle başbaşa bir yerlere gitmeyeli. Son 6 yılda sadece bir kere baş başa sinemaya gidebildik biliyormusunuz? Yemek ve eğlence ise sıfır.

Eşimden başka yardımcım yok çocukları bırakabilmek için. Hani şöyle çok bunaldığımda alıp başımı gitsem iki saat sonra eve gelsem ve kaldığım yerden devam etsem desem maalesef mümkün değil. Çocuklar anneanne, teyze ve babaanne dışında kimseyle kalmayı kabul etmiyorlar arkamdan durmadan ağlıyorlar. Bazen tüm bu koşuşturmadan kurtulmak için tekrar işe dönmeyi bile düşünüyorum.

Dedim ya, mükemmel anne değilim ben ama olmak istiyorum. Öyle çok yoruldum ki...


Şafak


10 yorum:

  1. Mukemmel Anne varmıdır acaba ?yoktur bence o yüzden rahat olun :)Benim kızım'da çok hareketli,sabırsız ve inatcı!Dışarda muhafza etmek inanılmaz zor ve yorucu.İkinci çocuğu erteleme nedenim ikinciye ayıracak sabrımın olmayışı.Çocukları incitip yıpranmaktansa,kızımın büyümesini bekledim.Birde yanlız çocuk büyütmenin zorluğunu bende çok yaşadım,yaşıyorum.Kısaca bir çoğumuz aynı durumdayız.Mukemmel anne olmak istemiyorum,sevgi dolu,sabırlı,çocuğumun arkadaşı olabilecek bir anne olmak istiyorum.Zaten çok fazlası bünyeyi yorar:)
    Sevgilerimi gönderiyorum,sana ve oğluşlarına.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. yorumunuz için çok teşekkür ederim, benim gibi başka anneler olduğunu duyunca rahatlıyorum bir nebze :) Bazen bende ikinciyi yapmasam hayat daha mı kolay olurdu diye düşünmüyor değilim. Sonra biz gidince onlar kardeşi ile kalacak yalnız olmayacaklar diyorum
      Bizden de size sevgiler

      Sil
  2. Şafakcım kim mükemmel anne ki? Rahat ol bence, haksızlık etme kendine...
    iki çocuk zor, iki çocuğu birden birilerine emanet etmek daha zor, o yüzden biz de eşimle çok nadir yalnız bir yerlere gidebiliyoruz, ancak Yalova'ya gittiğimiz zamanlarda, birkaç saatliğine ananeye bırakırsak, ama inan onun bile sabrı birkaç saatin üstüne çıkamıyor ;)
    İyi olsunlar, sağlıklı olsunlar da varsın bu dönemleri böyle geçsin...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. inşallah canım, hayırısı ile kazasız belasız büyütürüz dediğin gibi. ah bi rahat olabilsem, bu ara biraz daha takığım sanki

      Sil
  3. Biz annneleri yoran tek sey mukemmel olma cabamız.kendimizi fazlasıyla yıpratıyor.Biraz akısına bırakmak lazım herkese yetebilmek mumkun değil.Ben sadece bunları dusundugum icin iki cocuk arasını 7 sene yaptım.Evet 2 cocuk kardes gibi buyur arayı az tut derler ama bu durum anneyi ciddi derecede yoruyor.Yine yolun buyuk kısmını atlatmıssın emin ol seneye daha da iyi oturacaktır hersey biraz daha sabretmek gerekiyor.sevgiler ;)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ay inşallah Gülşah'cım, bende hep kendi kendime aynı şeyi söylüyorum sabır, sabır, sabır.:) sevgilerimle

      Sil
  4. Mükemmel olmaya çalışma bence. Hiç birimiz değiliz. Bence tek yapman gereken onlara tüm sevgini verip göstermen. Bunu da yapıyorsun zaten. Ben de takılıyorum zaman zaman böyle düşüncelere. Sonra sarılıp kızıma kocaman önemli olan bu diyorum.
    Sevgilerimle....

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. yorumun için çok teşekkürler, annelik böyle bir şey sanırım, hep daha iyi olmak istemek
      kızına ve sana sevgilerimi yolluyorum

      Sil
  5. Yazınızı okuyunca kendimi annelikte sorguladığım zamanlara gittim.Benimde allah bağışlarsa bir evladım var.Büyüdü ama gözümde hala kücücük bir çocuk daha.21 yaşında kocaman bir delikanlı oldu.
    Neçabuk yıllar geçmiş geriye baktığımda zamanı dolu dolu onla yaşamadım hissi inanın ağır basıyor.
    Bende çalışan bir anneydim hem ev hem iş hem eş çocuk , aynı terazide dengede tutmaya gayret ettiğim günlerim oldu.Hiç bir tarafı eksik bırakmama her yere aynı yetişme çabası kaygısıyla boğuştuğum günler.Son bir kaç senedir yoğun olarak düşünmeye başladım.Acaba yeterli ilgi sevgiyi verebildimmi,öfkeli yorgun olduğum zamanlarda onu üzdümmü,o çocukluğunu hatırladığı zaman annesiyle ilgili iyi kötü neler hafızasına yerlesti diye.Annelik böyle birşey sanırım.Hep en iyisini yapma hep en iyisini vermek ve hep mükemmel anne olma isteğimiz hepimizde var.Hayatı akışına bırakmak anlardan mutlu olmak en iyisi galiba.Kaygısız bolll mutluluk dolu günler dilerim.

    YanıtlaSil
  6. Allah bağışlasın. Yorumunuz için çok teşekkürler. Yalnız olmadığımı bilmek çok güzel. Sanırım böyle hissetmekten hiç bir zaman kurtulamayacağız. Çünkü onlar hep mutlu olsun istiyoruz. Olan bu arada annelere oluyor, farkında olmadan yıpranıyoruz galiba
    sevgiler

    YanıtlaSil

Konu hakkındaki fikirleriniz benim için çok kıymetli. Lütfen yorumunuzu ekleyiniz. Yorumunuzdan sonra size profilinizden ulaşabileceğim için lütfen link bırakmayın.
Link İçeren Yorumları çok üzülerek yayınlayamıyorum

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...