Geçen hafta sonu annemlerdeydik. Onların mutfak penceresinden yan binanın çatısında çığlık çığlığa bağıran martıları gördüğümde "ne oluyor böyle" diye baktım. Keşke bakmaz olaydım.
Ne şekilde öldüğünü bilmediğim bir kuşu, sırayla tüm kuşlar yedi. Öyle ilginçti ki. Sırası gelen yiyiyor, bağırarak uçuyor ve bekleyen bir başka kuş devam ediyor. Arada sırası gelmeden yaklaşan bir kuş olursa diğerleri onu kovalıyor.
En acımasızları martılar gibi geldi. Uzun bir süre martılara simit atmayacağım sanırım..
Sanki belgesel izler gibiydim.
Ve hayatı düşündüm, bugün varsın yarın yoksun. Gözlerini kapatınca kırk yıllık ölülerden farkın olmuyor.
Ve hayat çok acımasız. Yeter ki düşmeye gör, ırkdaşların bile gözünün yaşına bakmıyor.
Şafak
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Konu hakkındaki fikirleriniz benim için çok kıymetli. Lütfen yorumunuzu ekleyiniz. Yorumunuzdan sonra size profilinizden ulaşabileceğim için lütfen link bırakmayın.
Link İçeren Yorumları çok üzülerek yayınlayamıyorum